Ik leer zoveel van de training die ik volg en toch gebeurde er nog niet veel met mijn boek. Ideeën genoeg, maar hoe krijg ik ze op papier?

De twijfel slaat toe…

In de afgelopen weken ben ik door allerlei emoties heen gegaan. Stak de twijfel weer op en hoorde ik die stemmetjes weer…. “Dus jij denkt dat je een boek kunt schrijven?” Of “Denk je nu echt dat iemand zit te wachten op een verhaal wat jij verzonnen hebt?” En mijn all time favoriet; “Weet je nog, op schoolkamp… iedereen viel eindelijk in slaap toen jij een verhaal vertelde… en jij wil een boek schrijven?!”

Dus ik stel het schrijven maar uit en uit want tja, er is nog zoveel wat ik niet weet. Ik moet nog zoveel leren. En daardoor werden de groepssessies op dinsdag avond ook minder belangrijk.
Ach, ik kijk gewoon de replay….

Die replays zijn echt fijn, begrijp me niet verkeerd. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik niet alles in 12 weken hoef te proppen. Maar door het missen van de live sessies en niet direct de replays kijken loop ik nu al 3-4 weken achter. En raakt het schrijven steeds meer op de achtergrond.

En dan baal ik van mezelf want ik wil dit zo graag! Het knaagt aan me, nog meer “fijne” stemmetjes en ik weet dat ik de enige ben die dat kan veranderen.

De knop mag om

En dan denk ik aan jullie, degenen die zich hebben ingeschreven om op de hoogte te blijven van mijn avontuur. Hoe kan ik jullie op de hoogte houden als ik niet schrijf?

Het afgelopen weekend ging de knop om. Ik wil dit, het is belangrijk voor mij! En ik wil er dus ook tijd voor maken.

Ondertussen heb ik 2 weken aan video’s en werkboeken ingehaald. Zijn er allerlei stukjes verhaal, plotpoints, karaktergroei en losse info voor mijn verhaal bijgekomen en zit ik net weer vol aandacht naar Deanne te luisteren.

Ineens zegt ze;

Het zette mij aan tot actie. Ik heb een lege pagina geopend. Ben begonnen met wie, wat, waar en wanneer en heb een scène geschreven!

Phoe, wat een klus… die eerste woorden!
Maar ik heb het gedaan.
Vanaf hier wordt het alleen maar makkelijker…. toch?

Ach ik weet niet of het makkelijker wordt. Ik weet ook helemaal niet of deze scène uiteindelijk goed genoeg blijkt om in mijn boek te komen.
Maar dat maakt niet uit! De spits is eraf.

Ik krijg weer vertrouwen in het proces al weet ik dat dat gevoel nog vaak genoeg op en neer zal gaan.
Dat hoort er nu eenmaal bij want zoals Deanne al zei; “Novel writing is a messy task!”

Ik hou ervan!