Hoe zijn we “ineens” een half jaar verder? Het is een druk half jaar geweest voor me, ondanks de lockdowns en corona perikelen.

Een levensveranderende operatie – huis te koop gezet, binnen een dag verkocht en nu moeten we over een maand er al uit zijn! Het is in ieder geval niet saai geweest! Daarom kijk ik nu graag even terug op het laatste half jaar.

Lichamelijke veranderingen

2 maanden geleden schreef ik dat ik zo moe ben terwijl ik wel bruis van de energie. Die moeheid is minder maar het bruisen van energie ook. Er lijkt wat meer balans te komen. Aan de ene kant is dat fijn, tegelijkertijd herken ik daarin ook een valkuil voor mezelf. Want ik merk dat daarmee, door alle drukte van het moment, mijn sporten op een laag pitje komt te staan. Andere dingen geef ik prioriteit, in plaats van mijzelf en mijn gezondheid voorrang te geven.

Een andere verandering is het verliezen van zoveel haar. Door de operatie, het minder opnemen van voedingsstoffen en waarschijnlijk ook onder invloed van een veranderende hormoonhuishouding valt mijn haar uit bij het leven. We waren daar van te voren al voor gewaarschuwd maar toch blijft het een schok. Je vraagt je de hele tijd af of je nog wel haar over houd en vooral wanneer het stopt. Nu heb ik het voordeel dat ik altijd een dikke bos met haar heb gehad en dat mijn haar al een flinke opdonder heeft gehad toen mijn schildklier op hol sloeg. Daardoor lijkt het bij mij minder erg als bij sommige anderen in onze groep. Maar elke dag plukken haar van je kleren afplukken doet wel iets met je, met mij in ieder geval. Dus ik hoop maar dat dat gauw minder wordt!

En dan nu de positieve veranderingen…

waar zal ik beginnen? 😉

En ook mijn omvang, ik verlies cm’s en niet zo’n klein beetje ook! Ik had altijd het geluk dat ik, alhoewel ik stevig was, mijn lichaam in proportie was. Zo viel het heel lang niet op dat ik eigenlijk al jaren morbide obese was. Dat veranderde iets nadat ik viel met Rinus en daarna nog meer na mijn zwangerschap. Zelfs toen Kamala al 2 jaar was had ik nog een buik alsof ik 4-5 maand zwanger was EN ik was zo’n 10 kg zwaarder als toen ik zwanger was. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. En nu?
ik verlies centimeters over mijn hele lichaam en ik heb minder los, overhangend vel dan ik gedacht had. Bij mijn buik heb ik wel wat los vel en je kunt duidelijk zien dat ik zwanger ben geweest maar daar heb ik geen problemen meer mee. Ik heb een prachtige 3, bijna 4 jarige die ons leven verrijkt. En dat ik dan een wat flubberige buik heb, so be it.

Emotionele rollercoaster

Dit is iets wat ik toch wel onderschat heb. We waren ervoor gewaarschuwd maar als je er middenin zit “vergeet” je dat toch. Door de operatie, het afvallen en je hele lichaam die keihard werkt gaan je hormonen echt aan de wandel!
Had ik dat eerst toen ik zwanger was, daarna met ontzwangeren en een hoteldebotel schildklier. Wat was ik blij dat dat allemaal voorbij was. En dan begint het nu allemaal weer opnieuw!
Huilbuien omdat ik blij ben, omdat ik iets ontroerends op tv zie, omdat ik ineens weer in die broek pas… Jantje huilt, jantje lacht is er niks bij!
Maar ook onstuimige lachbuien, gewoon omdat de zon schijnt of omdat Kamala iets grappigs zegt.
Gelukkig begint het wel weer wat te normaliseren, tenminste dat gevoel heb ik.

Vooruit kijken doe ik ook

Voor ik geopereerd werd vroegen verschillende mensen mij; “Hoeveel wil je afvallen, wat is je doel?”
Ik had geen streefgewicht, geen doel in kilogrammen. Ik wilde mij beter voelen, minder pijn hebben en dat is zeker gelukt. Dus dat doel kan ik al afvinken.
Dat zette me wel aan het denken voor een langer termijn doel.
En heel voorzichtig heb ik daar toch een getal aan gehangen 😉
Gezien het feit dat ik het eerste half jaar toch bijna 25 kg kwijt ben geraakt heb ik mezelf het doel gesteld om één jaar na mijn operatie -35 kg te wegen. Dus nog 10 kilo te gaan. Dat moet lukken en daar ga ik nu voor.

Ik laat je over 6 maanden weten of het gelukt is!