Phoe, wat is er veel gebeurd de afgelopen weken. Ik ben op 29 december geopereerd en in eerste instantie vond ik het allemaal wel mee vallen. Maar  de afgelopen weken…

Laat ik bij het begin beginnen.

De operatie

Ik ben geopereerd bij de Velthuis Kliniek in Amsterdam. Die zit op een makkelijk te bereiken locatie aan de A9, achter de Ikea. Ik moest er al vroeg zijn, kwart over 7 ‘s morgens.
Na aanmelden heb ik maar even moeten wachten voor ik de voorbereiding op ging. Eerst in een kleedkamer mijn spullen in een kluisje, een operatiejas, mutsje en antislipsokken aan en door naar de voorbereiding.
Daar mocht ik plaats nemen op een bed en werd er een infuus geplaatst. Eerst op mijn hand, ondanks dat ik aangaf dat die eigenlijk altijd heel pijnlijk zijn. En ja hoor, het zat wel goed maar was zo pijnlijk dat ze, gelukkig, toch op mijn onderarm hebben overgeprikt.
Daarna ging alles eigenlijk heel snel, mijn arts kwam mij ophalen en samen liepen we naar de OK. Ik maakte kennis met de anesthesist en andere OK medewerkers, mocht gaan liggen en binnen no time lag ik te slapen.

En het volgende moment lag ik alweer op de verkoever. Nou ja, lag… half rechtop zittend en met mijn benen in een knik.
Ze waren daar erg lief voor mij. Het was net 11 uur ‘s ochtends geweest, ik mocht direct wat drinken en er werd wat te eten voor mij klaargezet.
Pijn voelde ik eigenlijk niet echt, wel ongemak.
Ik had een corset aan en een sportBH, die ik de komende 4 weken dag en nacht moet dragen. Behalve bij het douchen natuurlijk,  dan mag het even af 😉
Zodra ik helder genoeg was heb ik thuis laten weten dat ik er weer ben maar ik heb voornamelijk liggen slapen/suffen.’s Avonds heb ik even kort met Eelke, Kamala en mama gevideobelt (is dat een bestaand woord?). Maar verder heb ik niet veel gedaan.

Ik mocht ook niet uit bed en had dus een blaascatheter.
Dat ik nog niet uit bed mocht daar kreeg ik gedurende de nacht wel wat last van. Ik had het, voor de verandering, erg warm en zweette wat.
En ik moest op mijn rug slapen, terwijl ik altijd op mijn zij slaap. Het was dus een nacht met onderbrekingen.
De volgende ochtend mocht de blaascatheter eruit en mocht ik even gaan staan, heerlijk!
Ik voelde me wel minstens 80 jaar oud want ik kon alleen maar krom staan. In de week na mijn operatie moest ik langzaam aan steeds weer wat rechterop gaan staan en lopen, zodat ik na een week weer helemaal rechtop kon staan en lopen.

Week 2 en 3

Week 2

Want ja, toen kwam week 2, en dat zou sowieso al een wat drukke en rare week zijn. Op maandag kregen we de sleutel van onze huurwoning. Op donderdag wordt Kamala 5 jaar en moest ik voor de 2de controle weer naar Amsterdam.

Dus zat/lag ik in de nieuwe woning aanwijzingen te geven aan familie en vrienden, die hun hulp aangeboden hadden om ons zo snel mogelijk uit de caravan weer in een echt huis te krijgen.
En ik dacht dat het trappen lopen mij gewoon teveel was want ik voelde mij beroerd en mijn buik werd steeds dikker. Tot het woensdag ochtend echt niet meer ging. Ik had, met 4*/dag 1000mg paracetamol, 40,0 gr C. dus koorts en was wazig, beroerd. En mijn buik… die was strakker gespannen dan toen ik 9 maand zwanger was. Toen ik daarover contact met mijn chirurg opnam wilde ze mij de volgende dag zelf zien. Dus de afspraak met de verpleegkundige voor het verwijderen van de hechtpleisters en knoopjes werd omgezet naar een afspraak met haar. En Eelke kon ‘s avonds naar de spoedapotheek om antibiotica voor mij op te halen waar ik direct mee moest starten.

Op donderdag, net voor we naar Amsterdam zouden gaan, kreeg ik wondlekkage links van mijn navel. Het was maar een klein plekje maar ik had toch flink wat gazen nodig om niet door mijn kleding te lekken. Aangezien we toch al op het punt stonden om naar Amsterdam te gaan zijn we in de auto gestapt en gaan rijden. Aangekomen bij de kliniek kon ik gelijk door de voorbereiding op, waar ik lag te klappertanden van de kou. Gelukkig duurde het niet lang voor mijn arts klaar was op de OK en tijd had om naar mij te kijken.
Toen ze zag dat ik wondlekkage had, heeft ze de opening wat groter gemaakt en mijn buik gedraineerd. Dat voelde niet fijn maar wat was ik blij dat de druk van mijn buik eraf was! Ik denk dat ze zeker wel een half uur daarmee bezig is geweest en de hoeveelheid wondvocht was aanzienlijk.
Volgens de verpleegkundigen zag ik direct na de drainage al niet meer zo wit, ik voelde mij ook een stuk beter. Ik moest nog even een uurtje blijven liggen om bij te komen maar daarna mocht ik mijn corset, bh en kleren weer aan en richting huis. Wel met de waarschuwing eerder aan de bel te trekken en de wond voorlopig even open te houden zodat de rotzooi eruit kon. Ik had inderdaad een infectie in mijn buik dus het was goed dat ik de avond ervoor gestart was met de antibiotica.

week 3

De volgende dag, vrijdag, trok de koorts weg en was ik echt ontzettend moe. Pas in het weekend besefte ik me hoe ziek ik eigenlijk was geweest de afgelopen week. Ik had nu geen koorts meer en voelde mij een stuk beter maar had ook totaal geen conditie meer.
Ook kon ik elke 45-90 minuten de gazen bij mijn buik wisselen, zoveel wondvocht kwam er nog uit.
Er zijn wat setjes kleding doorheen gegaan die eerste paar dagen 😉
En gelukkig had ik 2 setjes corset en bh, zodat ik steeds kon wisselen en mijn moeder het snel kon uitwassen en te drogen hangen voor de volgende verschoonronde!

In de dagen daarna heb ik heel rustig aan gedaan en werd het lekken van het wondvocht ook minder. En Woensdag kon ik het af met nog maar 3x wisselen van de gazen. Ik had toen ook weer contact met mijn arts en zij zei dat als ik koortsvrij was en het vanzelf dicht ging het goed was. Ik hoefde het niet open te houden, gelukkig maar want ik zou ook niet weten hoe ik dat had moeten doen!